Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Η Ομάδα Ανάγνωσης Διονύσου θα συναντηθεί στις 04/02/2014  ημέρα Τρίτη προκειμένου να συζητήσουμε το βιβλίο με τίτλο "Μ’αγαπάει δεν μ’αγαπάει" της βραβευμένης με Νόμπελ συγγραφέως Alice Munro, εκδ. Mεταίχμιο. 


 κείμενο της Ευγενίας Μακαριάδη
"Πρώτη φορά διάβασα βιβλίο της. Ομολογώ πως δεν την ήξερα. Με εντυπωσίασαν τα εννέα διηγήματα  (μικρή φόρμα) αυτού του βιβλίου. Απλή γραφή  περιγραφές ερημικών τοποθεσιών του Οντάριο, η καθημερινότητα των ανθρώπων, οι συγγενικές, οι κοινωνικές, οι ερωτικές σχέσεις τους, η βία, η αγάπη, οι συνήθειές τους, τα σπίτια τους, και στο τέλος κάτι που δεν περιμένεις, οπότε ρίχνεις πάλι μια ματιά στο κείμενο, να βρεις μια λέξη, μια φράση, μια κίνηση των ηρώων της, όπου κρύβεται έντεχνα το ανείπωτο το  τέλος-έκπληξη.
            Όλα τα διηγήματα του βιβλίου έχουν άρωμα γυναίκας. Αναφορά στη γυναίκα: Τι δείχνει; Τι είναι; Τι κρύβει;  Πώς επηρεάζεται από τη θέση της στην οικογένεια, στην κοινωνία.  Έρωτες αλλιώτικοι. Έρωτες από μια φάρσα, με κατάληξη το γάμο.  Έρωτες παιδικοί, ξαφνικοί, στιγμιαίοι, που αφήνουν ανεξίτηλα  ίχνη. Όπως ένα παράνομο φιλί –όχι στο στόμα- όχι στο μάγουλο- στο λαιμό, εκεί που μπορεί να χτυπάει εκείνη την ώρα ένας ταραγμένος σφυγμός, στο λαιμό. Την ανάμνησή της... την έκανε θησαυρό. Όπως μια παντρεμένη, εδώ και είκοσι πέντε χρόνια γυναίκα, που μια ζεστή μέρα, δέχτηκε ένα φιλί στο στόμα από ένα αγόρι, που δεν νοιάστηκε για το φαλακρό, καρκινικό  της κεφάλι.
            Δεν είναι γραμμική η γραφή, πότε αρχίζει από τη μέση, πότε από το τέλος. Τελικά χρειάζεται μελέτη κι όχι απλή ανάγνωση, γιατί είναι ένα μεγάλο μυθιστόρημα μέσα σε λίγες σελίδες. Αυτό που αποκομίζει ο αναγνώστης διαβάζοντας τους χαρακτήρες που πλάθει η συγγραφέας, είναι το ανείπωτο, το καλά κρυμμένο μυστικό που άλλοτε ξαφνιάζει, απογοητεύει και άλλοτε θέτει σημείο στήριξης στη ζωή μια τρυφερή ανάμνηση αγάπης, ή έναν ανεκπλήρωτο έρωτα.
Σελ. 105. ήταν έξω φρενών που έπρεπε να κάθεται εκεί πέρα και ν’ άκουει τι γνώμη είχε γι’ αυτήν ο κόσμος. Έκαναν λάθος όλοι τους. Ούτε συνεσταλμένη ήταν, ούτε συγκαταβατική, ούτε φυσική, ούτε αγνή. Όταν πεθαίνεις βέβαια, το μόνο που μένει είναι αυτές οι λάθος γνώμες.
Σελ.118.  τύλιξε τα χέρια του γύρω της λες και δεν έμπαινε ζήτημα γι αυτό που έκανε και μπορούσε να το κάνει με όλο του το πάσο. Τη φίλησε στο στόμα. Της φάνηκε πως ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της που έπαιρνε μέρος σ’ ένα φιλί το οποίο ήταν από μόνο του ένα γεγονός. Πού ήταν αυτό και μόνο αυτό και είχε αρχή, μέση και τέλος. Ένας τρυφερός πρόλογος, μια δραστική πίεση, μια ολόψυχη διερεύνηση και υποδοχή, ένα ευχαριστώ που δεν έλεγε να τελειώσει και ένα αποτράβηγμα γεμάτο ικανοποίηση.
Σελ. 258. τέλος πάντων. Μια από τα ίδια θα γινόταν αν συναντιόμασταν ποτέ ξανά. Αλλά και αν δεν συναντιόμασταν. Ένας έρωτας που δεν ήταν για χρήση, που ήξερε τη θέση του. (κάποιοι θα ‘λεγαν όχι αληθινός, γιατί δεν θα το ρίσκαρε ποτέ να σπάσει τα μούτρα του, να μετατραπεί σε φάρσα ή να ξεφτίσει θλιβερά) Να μην ρισκάρει τίποτε, κι όμως να μένει ζωντανός σαν γλυκό ρυάκι, σαν υπόγεια πηγή. Μ’ αυτήν την καινούργια γαλήνη να βαραίνει σαν βούλα πάνω του"
 
κείμενο της Ντομινίκ Μολιν 
"Η ομάδα ανάγνωσης Διονύσου αφιέρωσε δύο συναντήσεις στο βιβλίο αυτό της Μονρό γιατί κατά γενική παραδοχή οι ιστορίες εκτός του ότι άρεσαν πολύ, προκάλεσαν πολλές συζητήσεις και σκέψεις.
Οι ιστορίες της Μονρό σε ταξιδεύουν στο χρόνο ,στον τόπο και στις ζωές των απλών ανθρώπων.Κάποιες από αυτές εκτυλίσσονται στις αρχές του εικοστού αιώνα,ενώ άλλες είναι πιό σύγχρονες,όλες πάντως έχουν φόντο την επαρχία Οντάριο του Καναδά.Οι ζωές των ανθρώπων του κόσμου της Μονρό μοιάζουν να μην μπορούν ποτέ να αγγίξουν την απόλυτη ευτυχία.Εξ’άλλου πως να μπορούν.Η ανθρώπινη φύση πολύπλοκη και αινιγματική δημιουργεί σχέσεις και δίκτυα που δεν είναι ποτέ προβλέψιμα.Η Μονρό με την απλή της γλώσσα και τη διορατική της ματιά διεισδύει μέσα στην ανθρώπινη ψυχή γιά να καταλάβει ή απλώς γιά να μιλήσει γιά τις σχέσεις των ανθρώπων και των δύο φύλων.Οι άνδρες ήρωες σκιαγραφούνται με αρκετά απλό τρόπο, ενώ οι γυναίκες ηρωίδες σαν πλάσματα πιό σύνθετα.Τα βιογραφικά στοιχεία αφθονούν στό κείμενο καθώς και οι επιρροές από το οικογενειακό περιβάλλον.Σε όλες σχεδόν τις ιστορίες πλανάται η αίσθηση της απώλειας ενός κοντινού προσώπου,της εγκατάλειψης, της καθημερινότητας της οικογενειακής ζωής,ενώ συχνά οί ηρωίδες προσφεύγουν σε μία φευγαλέα ανάμνηση ευτυχίας που θα τις συνοδεύει μία ζωή.Και ενώ νομίζεις ότι τα έχει όλα πεί,ξαφνικά ανακαλύπτεις μία απροσδόκητη παρομοίωση,μία αναπάντεχη εικόνα που σε ξαφνιάζει.΄΄Μια τενεκεδένια κούπα ήταν κρεμασμένη πάνω από την αντλία κι όταν ήπια απ’αυτήν μια καυτή μέρα ,στο νου μου ήρθαν μαύρα βράχια και τρεχούμενα νερά αστραφτερά σαν διαμάντια.΄΄ Υπέροχη ιστορία οι ‘’Τσουκνίδες’’για τον τρόπο που μιλάει για τη φάρμα που μεγάλωσε και τον παιδικό της έρωτα,για τη δυναμική πορεία της ζωής και τη μοναδικότητα των αναμνήσεων όπου ο κάθε άνθρωπος συγκρατεί διαφορετικά στοιχεία από το ίδιο γεγονός.
Οι εικόνες του ‘’μεγάλου βορρά’’ και των απέραντων εκτάσεων μπλέκονται με τον ρεαλισμό και το ψυχρό βλέμμα της Μονρό και δημιουργούν το μοναδικό προσωπικό τοπίο της συγγραφέως"
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου