Το επόμενο βιβλίο είναι το ''Μέχρι τον φάρο'' της Βιρτζίνια Γουλφ και έχει εκδοθεί από τον οίκο Οδυσσέας , το 2006. Η συνάντηση θα γίνει 6 Μαίου στο σπίτι της φίλης Κας Μ. Τσομίδη,στις 11.30 π.μ.
H Eυγενία Μακαριάδη έγραψε για το βιβλιο ‘Μέχρι το Φάρο’:
Αυτό το βιβλίο χρειάζεται να το
νιώσεις∙ για να γίνει αυτό πρέπει να «στρωθείς στη
μελέτη» να αφοσιωθείς, να αντιλαμβάνεσαι
τον έξω κόσμο σε θέση με το εγώ σου, να λες αυτό που είσαι, τη στιγμή που
είσαι, γιατί την άλλη στιγμή δεν είσαι πια ο ίδιος, γιατί την άλλη στιγμή μια
άλλη εικόνα έχει κατακλύσει το μυαλό και το κορμί σου και ζεις και σκέφτεσαι με
τις διαφορετικές εικόνες (H.James).
Στο έργο αυτό η συγγραφέας, (γράφτηκε το 1927) χαράσσει νέους
μοντερνιστικούς δρόμους, με αλλαγή ύφους στα μέχρι τότε μυθιστορήματα
«ρομαντισμού». Οι ήρωες του έργου μιλούν λίγο μεταξύ τους, όμως εμείς ακούμε
τις σκέψεις τους, ακούμε τον εσώτερο μονόλογό τους, τον κρυφό κόσμο της
συνείδησής τους, της ψυχής τους έναντι του εξωτερικού κόσμου, όπως πολύ ορθά η
ηρωίδα του βιβλίου κυρία Ράμσεϋ υπέθετε ότι όλοι οι φίλοι εδώ, στο εξοχικό της
που φιλοξενεί, πρέπει να νιώθουν πως αυτό που φαινόμαστε, αυτό με το οποίο
μας ξέρετε είναι παιδαριώδες, πιο κάτω είναι όλα σκοτεινά, όλα απλώνονται είναι
απύθμενα, μα πότε πότε ανεβαίνουμε στην επιφάνεια και έτσι μας βλέπετε. Η κυρία Ράμσεϋ, που η ομορφιά της
σου ‘κοβε την ανάσα, μάνα οχτώ παιδιών, μας λεει ότι εύρισκε ανάπαυση όχι όταν
ήταν ο εαυτός της, μα όταν γινόταν σφήνα στο σκοτάδι, όταν χάνοντας την
προσωπικότητά της έχανε τον εκνευρισμό, τη κίνηση τη βιάση και γινόταν ένα με
την αιωνιότητα σε συνάντηση με τη μακριά
σταθερή φωτεινή ακτίνα του Φάρου, τη δική της ακτίνα, που αγνάντευε από το
παράθυρό της, εκεί στο βραχονήσι απέναντι.
Ο κάθε φιλοξενούμενος ένας
κόσμος, όπως η μικροκαμωμένη Λίλυ η ζωγράφος, που τα λόγια του Τάνσλεϋ ότι οι
γυναίκες ούτε να γράψουν ούτε να ζωγραφίσουν μπορούν της πιπιλίζει το μυαλό,
έχει αρχίσει έναν πίνακα με μοντέλο την κυρία Ράμσεϋ που κρατάει στην αγκαλιά
της το στερνοπαίδι της Τζέιμς, ο γέρο Καρμάϊκλ ο ποιητής, ο Τσαρλς Τάνσλεϋ, μαθητής του άντρα της, ο
ηλικιωμένος Ουϊλιαμ Μπανκς, που σκέφτεται η κ. Ράμσεϋ να παντρέψει με τη Λίλυ, η
νεαρή Μίντα και ο αφελής νεαρός Ρέιλυ. Όλοι τους να κάθονται στο τραπέζι και εμείς
να διαβάζουμε/ακούμε τις σκέψεις και τα
αισθήματά τους.
Η αρχή του έργου με την κυρία Ράμσεϋ
και τον μικρούλη Τζέιμς, που λαχταρά να πάει στο Φάρο κι ο πατέρας τον
αποθαρρύνει λέγοντας ορθά κοφτά πως ο καιρός δε θα ‘ναι καλός, αντίθετα από τη
μάνα του που με παρηγορητικό λόγο προσπαθεί
να δώσει ελπίδες στον μικρό ότι καιρός μπορεί να καλυτερέψει.. και ο
μικρός Τζέιμς να μισεί τον ορθολογιστή πατέρα, που αν είχε μαχαίρι στα χεράκια
του εκείνη τη στιγμή θα τον έσφαζε.
Δέκα χρόνια μετά στο ίδιο σπίτι, (άλλοι
παντρεύτηκαν άλλοι πέθαναν όπως η κυρία Ράμσεϋ και δυο από τα παιδιά της),
βρίσκονται ξανά η γεροντοκόρη Λίλυ, ακόμα να ζωγραφίζει τον ίδιο πίνακα που
κάπως άλλαζε η σύνθεσή με τα νέα δεδομένα, και να ζει να κινείται, να
σκέπτεται, να αισθάνεται μέσα στο σπίτι, όπως τότε η κυρία Ράμσεϋ., ο ποιητής
Καρμάϊκλ, ο κύριος Ράμσεϋ και τα παιδιά του ο νεαρός πλέον Τζέιμς και η Καμ.
Έτοιμοι ο πατέρας και τα δυο του παιδιά
για πηγαιμό στο Φάρο, με τιμονιέρη στη λέμβο τον Τζέιμς, που η μακροχρόνια
απέχθειά του για τον πατέρα καλά κρατεί και σκέφτεται ότι έτσι
και πει μια κουβέντα παραπάνω, έτσι και πει κουβέντες καυστικές, ως συνήθως, τότε θα πάρει ένα μαχαίρι να το μπήξει στην
καρδιά αυτού του αυταρχικού πατέρα, που αναγκάζει τους άλλους να κάνουν
πράγματα που δεν θέλουν, που τους αφαιρεί το δικαίωμα να μιλήσουν.. όμως όχι
την καρδιά εκείνης, της μάνας, θα τρυπούσε...
Μια λέξη θετική από τον πατέρα
στο γιο για την επιδεξιότητά του στην πλοήγηση με την άφιξή τους στο
Φάρο... και
Μια τελευταία πινελιά που δεν
ήταν παρά μια γραμμή στο κέντρο του τελάρου, ολοκληρώθηκε ο πίνακας της Λίλυ.
Έργα της:
Το ταξίδι,
Μέρα και νύχτα,
Η κυρία Νταλογουέη,
Το δωμάτιο του Ιάκωβου,
Ορλάντο,
Τα κύματα,
Η κυρία στον καθρέφτη..
κ.α..
Η Αρετή Καράμπελα έγραψε για το βιβλιο ‘Μέχρι το Φάρο’:
Το εμβληματικό βιβλίο της Βιρτζίνια Γουλφ, απασχόλησε την
ομάδα ποικιλοτρόπως.
Ο μακρύς εσωτερικός μονόλογος, η λεγόμενη συνειδησιακή ροή,
ήταν αυτό που τράβηξε περισσότερο το ενδιαφέρον.
Η σωματικότητα της ανάμνησης, όταν επιστρέφει με ενάργεια το
παρελθόν, συνδέει άρρηκτα, μνήμη και αίσθηση. Πόνος και δάκρυα συνοδεύουν ό,τι
ανασύρεται, με μια ένταση ίσως μεγαλύτερη από τη στιγμή της πρώτης εντύπωσης.
Η καθημερινότητα καθαγιάζεται, μετασχηματιζόμενη σε χαλί της
συνείδησης.
Εκεί, υπάρχουν στιγμές έκλαμψης που εγγράφονται ανεξίτηλα
και διαμορφώνουν το πνεύμα.
Η φύση, ως κατακλύζουσα δύναμη, αποτελεί ψυχικό τοπίο και
αντανακλά την ψυχική διάθεση των ηρώων.
Πάντα, εκεί, υπάρχουν στιγμές ολοκλήρωσης και ευτυχίας, μέσα
από την ατέλεια και την καθημερινότητα, εφόσον
τολμήσουμε να προσβλέψουμε στο ιδανικό.
Στο βιβλίο, το ανδρικό και το γυναικείο σύμπαν συνενώνονται,
καταρρίπτοντας προκαταλήψεις και
στερεότυπα.
Τονίστηκε ακόμη, ότι οι
απόψεις μας για τους άλλους, εξυπηρετούν εντελώς προσωπικές ανάγκες,
ανάγοντας τη συνείδηση σ’ έναν κυρίαρχο μηχανισμό πρόσληψης και μετασχηματισμού
του κόσμου. Είμαστε οι άλλοι, στο βαθμό
που εκείνοι μας εμπεριέχουν.
