"Αστερισμός Ζωτικών Φαινομένων" του Νικήτα Παπακώστα, εκδόσεις Δώμα

Νέα συνάντηση της Λέσχης θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα 13 Μαϊου 2019 το πρωϊ 10πμ-12πμ στο χώρο της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Διονύσου και θα αναλύσουμε το βιβλίο του Anthony Marra       " Αστερισμός Ζωτικών Φαινομένων" εκδόσεις Ίκαρος.

 

Η Ευγενία Μακαριάδη έγραψε για το βιβλιο αυτο:

Με αγκαλιά το βιβλίο, πέφτουν από τις σελίδες της μυθοπλασίας σταγόνες αίματος στη μνήμη του αναγνώστη ενός ακόμα πρόσφατου πολέμου, της δεκαετίας του ‘90. Ένα βιβλίο 486 σελίδων, που το διατρέχει η πύρινη γλώσσα του πολέμου στην Τσετσενία. Εμφύλιος και  εισβολή των Ρώσων,  για τα πετρέλαια της Κασπίας.  Πρώτος πόλεμος 1994-1996 και δεύτερος 1999 - 2004.

Ο νεαρός συγγραφέας με το βιβλίο του «δηλώνει» την απέχθειά του στον πόλεμο και στηρίζει την ιστορία του στα επακόλουθά του: παραλογισμός και έχθρα στους αντιφρονούντες, θρησκευτικός φονταμενταλισμός, ωμότητα, απανθρωπιά, απαγωγές, πορνεία, φόνοι, καταστροφές,  βασανιστήρια, γυναίκες και παιδιά θύματα σεξουαλικής βίας. Εφιαλτικές οι σκηνές βασανιστηρίων με ακρωτηριασμούς. Βομβαρδισμοί, εμπρησμοί, ισοπεδώνουν τη χώρα, χιλιάδες τραυματίες και νεκροί στρατιώτες και ακόμα περισσότεροι οι άμαχοι, γυναίκες, παιδιά.

Ο συγγραφέας αντιθέτει, το καλό με το κακό, τον πόλεμο με το σκοτάδι, την ανθρωπιά με την ωμότητα και την απανθρωπιά, το φώς, την ελπίδα, την αλληλεγγύη, τη ζωή έναντι του θανάτου, της καταστροφής και των ερειπίων.

Ο καθένας από τους ήρωές του αντιπροσωπεύει ένα κομμάτι λαού, που υποφέρει, που επιβιώνει με μέσα θεμιτά και αθέμιτα, που προδίδει, που αντιστέκεται, θυσιάζεται, ερωτεύεται και μπορεί μέσα στη δίνη της βαναυσότητας του πολέμου να διαφύγει, σαν σε όνειρο, από το σκοτάδι στο ξέφωτο, όπου λάμπει ο ήλιος, η ελπίδα για μια ζωή ειρηνική, όπως η αλήθεια στο τέλος του βιβλίου.

Ένας αποτυχημένος γιατρός, ο Άχμεντ, φυγαδεύει την μικρή Χαβάα, γειτονοπούλα του, όταν οι ρώσοι στρατιώτες άρπαξαν τον πατέρα της και έκαψαν το σπίτι τους. Κατάφερε η μικρή να κρυφτεί στο λοχμώδες μέρος, πίσω από το σπίτι  και σώθηκε, αν και μέχρι το τέλος του πολέμου είναι καταζητούμενη. Ο καλός της άγγελος Άχμεντ την αφήνει σε γειτονική πόλη, σ’ ένα βομβαρδισμένο νοσοκομείο με μια πεισματάρα γιατρό, την Σόνια που προσπαθεί λυσσαλέα να το λειτουργήσει με ελάχιστα ιατρικά υλικά και με μια βοηθό νοσοκόμα. Άλλος χαρακτήρας του βιβλίου είναι η αδελφή της Σόνιας, η Νατάσα που εμπλέκεται στα κυκλώματα πορνείας και ναρκωτικών,  ο πόνος της Σόνιας να την βρει και  οι μάταιες προσπάθειές της. Ο Χασάν ιστορικός που καίει τα ιστορικά του χειρόγραφα. Μια περσόνα καλού καγαθού ανθρώπου, που τον βαραίνει το λάθος της αστοργίας έναντι του γιου του Ραζμάν και η αγάπη, η φιλοστοργία, αν θέλετε, έναντι του Άχμεντ, γείτονά του.  Η σκηνή που θα βρεθούν στον λάκκο, όπου φυλακίζονται οι κρατούμενοι μέχρι να εκτελεστούν, ο Άχμεντ και ο Χασάν, είναι συγκλονιστική. Άλλος χαρακτήρας είναι ο Ραμζάν, γιος του Χασάν, δοσίλογος και καταδότης πολλών αντιφρονούντων που εκτελέστηκαν. Όταν ακούσει κανείς να διηγείται την συνταρακτική του ιστορία, μπορεί να αναθεωρήσει πολλά. Η Ούλα, γυναίκα του Άχμεντ, κατάκοιτη και ανοιακή και πώς το τέλος της με την φροντίδα του Άχμεντ.

Βιβλίο συγκλονιστικό, γραμμένο από κάποιον λες και έζησε τα γεγονότα μες στη δίνη του πολέμου κι εγώ η αναγνώστρια να συλλαβίζω τον τίτλο του βιβλίου και την ερμηνεία του.  

ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΣ ΖΩΤΙΚΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ:  εξηγείται με έξι λέξεις, που αποτελούν το θαύμα της ζωής: «οργάνωση, ευερεθιστότητα, κίνηση, ανάπτυξη, αναπαραγωγή, προσαρμογή».

  

**τους έδενε κάτι που δεν υπήρχε πια, ακριβώς όπως ένα δίχτυ δεν είναι τίποτ’ άλλο από τρύπες δεμένες μεταξύ τους. Τα φαγητά δεν μαγειρεύονταν πια, ούτε τρώγονταν, ακριβώς όπως οι συνταγές για τρία-τέσσερα υλικά πάνω απ’ τη σόμπα. Τα μονοπάτια δε βαδίζονταν πια, τα χαμόκλαδα δε χωρίζονταν πια από τα καλάμια τους. Οι καβγάδες δεν καβγάδιζαν πια, τίποτα δεν διακυβευόταν, τίποτα που να ‘θελαν ή να μπορούσαν να το χάσουν. Έρωτα πια ούτε έκαναν, ούτε ποθούσαν, ούτε φαντασιώνονταν, ούτε πενθούσαν. Η αρρώστια είχε αποκαταστήσει στην Ούλα μιαν αθωότητα που εκείνος δεν ήθελε να τη μαγαρίσει, και η ζεστασιά της σάρκας της αγκαλιά με τη δική του ήταν ένα κομμάτι της ζωής τους που είχε αποσπαστεί κι απ’ των δυωνών τις μνήμες.

**οι τσετσενικές πετρελαιοπηγές παρήγαν έναν σχετικά μετριοπαθή αριθμό δεκατριών εκατομμυρίων βαρελιών το χρόνο, αλλά το περισσότερο πετρέλαιο της περιοχής περνούσε μέσα από τα διυλιστήρια της δημοκρατίας. Το ενενήντα τοις εκατό των καυσίμων που χρησιμοποιούσαν η σοβιετική Αεροπορία και τα πετρελαιοκίνητα οχήματα, διυλιζόταν στην Τσετσενία…