Νέα συνάντηση της Λέσχης θα πραγματοποιηθεί στις 13 Φεβρουαρίου στην
Βιβλιοθήκη του Δήμου Διονύσου στις 18.30 όπου θα αναλύσουμε το βιβλίο του Νίκου Ξένιου " Τα Σπλάχνα" από τις εκδόσεις Κριτική.
Η Αρετή Καράμπελα έγραψε για το βιβλιο αυτό:
Ο Ν. Ξένιος στο δεύτερο μυθιστόρημά του, «Τα σπλάχνα», το τέταρτο κατά σειρά βιβλίο του, καταπιάνεται μ’ ένα δύσκολο πλην άκρως ελκυστικό θέμα. Πρωταγωνιστής είναι ο Άλκης Δομέστικος, πανεπιστημιακός καθηγητής Ιστορίας, του οποίου το ψυχολογικό πορτρέτο συνθέτει διεξοδικά ο συγγραφέας από την παιδική του ηλικία έως την ηλικιακή του ωριμότητα.
Άφατες αλήθειες διεμβολίζουν το καλά οργανωμένο δημόσιο προφίλ του, με συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν, παιδικά τραύματα, αναμοχλεύσεις και διαστρεβλώσεις του ιστορικού γίγνεσθαι κατα το δοκούν. Η σύλληψη του κόσμου δηλώνεται φασματοσκοπικά μέσα από την ολοκληρωτική περιοχή του φασισμού και της καλά κρυμμένης ομοφυλοφιλίας του.
Η βεβαιωμένη ορθότητα της επικίνδυνης λογικής του, γεννά εμμονικές αβεβαιότητες που τον οδηγούν στη διπολική σχάση του εαυτού. Ο έσω εαυτός και ο έξω εαυτός. Ποιος όμως τελικά θα κερδίσει το στοίχημα; Πότε και πώς το ιστορικό τοπίο γεννά ανθρώπινα εκτρώματα; Ή μήπως συμβαίνει και το αντίθετο; Ερωτήματα ανοιχτά που αναστατώνουν, διεγείροντας συναισθήματα αμφίρροπα και πολυσχιδή.
Με τον νεανικό, άπειρο νου μου έκανα συγκεχυμένες, χονδροειδείς συνδέσεις ανάμεσα στα πράγματα. Η δυστυχία των ανθρώπων στην πόλη μεγάλωνε, εγώ όμως έμενα προσκολλημένος σε ασήμαντες λεπτομέρειες που μ’ ενοχλούσαν.
Για παράδειγμα, με ενοχλούσε η γειτνίαση με τους Εβραίους, που έμεναν πολύ κοντά και τα εμπορικά τους έκαναν πολλή φασαρία. Δυο στενά πιο πάνω απ’ το σπίτι μας κυριαρχούσε ο εβραϊκός πληθυσμός: Ακτσέ Μετζίτ, Ρεζί Βαρδάρ, Καλαμαριά. Τα εβραιόπουλα του σχολείου μου τα έβρισκα αντιπαθητικά, γιατί κουβαλούσαν σε τσίγκινα μικρά δοχεία το φαγητό τους, μαγειρεμένο με τον εβραϊκό τρόπο, και ποτέ δεν κερνούσαν κανέναν άλλο. Άσε που οι φήμες έλεγαν ότι ζύμωναν το ματσότ με χριστιανικό αίμα! Το ύφος τους με ενοχλούσε, τα καπελάκια τους με ενοχλούσαν, η παρουσία τους η ίδια με ενοχλούσε. Άκουγα στο σπίτι για τις γυμναστικές επιδείξεις των Μακαμπί στον κινηματογράφο «Πάνθεον» και φανταζόμουν σημεία και τέρατα.
Ο μικρόκοσμός μου-ένα συγκεχυμένο σύμπαν απο επιθυμίες, εικόνες αποσπασματικές του παρελθόντος και εκλάμψεις προφητικές του μέλλοντος-απέβαλλε σαν ξένα στοιχεία τις παραστάσεις ενός κόσμου που πίστευε σε διαφορετικά πράγματα, που είχε
διαφορετικές συνήθειες και που υπέσκαπτε, τρόπον τινά, το οικοδόμημα «κανονικής
ζωής» που είχα στον νου μου.
Το βιβλίο του Ν. Ξένιου δίχασε την ομάδα μας. Υπήρξαν έντονες αντιδράσεις για το ζόφο και τη σκοτεινότητα του θέματος. Η κρυφή ομοφυλοφιλία του ήρωα πρωταγωνιστή, αυτή η αγωνιώδης άλλη του περσόνα, αποκάλυψε ένα καθ’ όλα αρνητικό πορτρέτο με πρόσημο εξόντωσης.
Παρ’ όλα αυτά το βιβλίο σήκωσε θύελλα συζητήσεων για το φασισμό που όλοι κρύβουμε μέσα μας, τον εκμαυλισμό νεόκοπων ψυχών απ’ αυτόν, τις επιστρωματώσεις του εαυτού, το ρόλο των άλλων και δη των γυναικών πλάι σε κρυψίνοες ενοχικούς, την τελική ήττα των μύχιων απόκρυφων του ανταγωνισμού και της υπεροχής σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Ενδιαφέρουσα, τέλος, ήταν η διερώτηση για την εμπλοκή της Ιστορίας στη διαμόρφωση του εαυτού, έτσι όπως από το βιβλίο αναδύεται ένας ιδιότυπος αντεστραμμένος υπαρξισμός ο οποίος αναλύει διεξοδικά το ψυχικό εγώ σα να μιλά για το ανθρώπινο όλον.
Ο Ν. Ξένιος στο δεύτερο μυθιστόρημά του, «Τα σπλάχνα», το τέταρτο κατά σειρά βιβλίο του, καταπιάνεται μ’ ένα δύσκολο πλην άκρως ελκυστικό θέμα. Πρωταγωνιστής είναι ο Άλκης Δομέστικος, πανεπιστημιακός καθηγητής Ιστορίας, του οποίου το ψυχολογικό πορτρέτο συνθέτει διεξοδικά ο συγγραφέας από την παιδική του ηλικία έως την ηλικιακή του ωριμότητα.
Άφατες αλήθειες διεμβολίζουν το καλά οργανωμένο δημόσιο προφίλ του, με συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν, παιδικά τραύματα, αναμοχλεύσεις και διαστρεβλώσεις του ιστορικού γίγνεσθαι κατα το δοκούν. Η σύλληψη του κόσμου δηλώνεται φασματοσκοπικά μέσα από την ολοκληρωτική περιοχή του φασισμού και της καλά κρυμμένης ομοφυλοφιλίας του.
Η βεβαιωμένη ορθότητα της επικίνδυνης λογικής του, γεννά εμμονικές αβεβαιότητες που τον οδηγούν στη διπολική σχάση του εαυτού. Ο έσω εαυτός και ο έξω εαυτός. Ποιος όμως τελικά θα κερδίσει το στοίχημα; Πότε και πώς το ιστορικό τοπίο γεννά ανθρώπινα εκτρώματα; Ή μήπως συμβαίνει και το αντίθετο; Ερωτήματα ανοιχτά που αναστατώνουν, διεγείροντας συναισθήματα αμφίρροπα και πολυσχιδή.
Με τον νεανικό, άπειρο νου μου έκανα συγκεχυμένες, χονδροειδείς συνδέσεις ανάμεσα στα πράγματα. Η δυστυχία των ανθρώπων στην πόλη μεγάλωνε, εγώ όμως έμενα προσκολλημένος σε ασήμαντες λεπτομέρειες που μ’ ενοχλούσαν.
Για παράδειγμα, με ενοχλούσε η γειτνίαση με τους Εβραίους, που έμεναν πολύ κοντά και τα εμπορικά τους έκαναν πολλή φασαρία. Δυο στενά πιο πάνω απ’ το σπίτι μας κυριαρχούσε ο εβραϊκός πληθυσμός: Ακτσέ Μετζίτ, Ρεζί Βαρδάρ, Καλαμαριά. Τα εβραιόπουλα του σχολείου μου τα έβρισκα αντιπαθητικά, γιατί κουβαλούσαν σε τσίγκινα μικρά δοχεία το φαγητό τους, μαγειρεμένο με τον εβραϊκό τρόπο, και ποτέ δεν κερνούσαν κανέναν άλλο. Άσε που οι φήμες έλεγαν ότι ζύμωναν το ματσότ με χριστιανικό αίμα! Το ύφος τους με ενοχλούσε, τα καπελάκια τους με ενοχλούσαν, η παρουσία τους η ίδια με ενοχλούσε. Άκουγα στο σπίτι για τις γυμναστικές επιδείξεις των Μακαμπί στον κινηματογράφο «Πάνθεον» και φανταζόμουν σημεία και τέρατα.
Ο μικρόκοσμός μου-ένα συγκεχυμένο σύμπαν απο επιθυμίες, εικόνες αποσπασματικές του παρελθόντος και εκλάμψεις προφητικές του μέλλοντος-απέβαλλε σαν ξένα στοιχεία τις παραστάσεις ενός κόσμου που πίστευε σε διαφορετικά πράγματα, που είχε
διαφορετικές συνήθειες και που υπέσκαπτε, τρόπον τινά, το οικοδόμημα «κανονικής
ζωής» που είχα στον νου μου.
Το βιβλίο του Ν. Ξένιου δίχασε την ομάδα μας. Υπήρξαν έντονες αντιδράσεις για το ζόφο και τη σκοτεινότητα του θέματος. Η κρυφή ομοφυλοφιλία του ήρωα πρωταγωνιστή, αυτή η αγωνιώδης άλλη του περσόνα, αποκάλυψε ένα καθ’ όλα αρνητικό πορτρέτο με πρόσημο εξόντωσης.
Παρ’ όλα αυτά το βιβλίο σήκωσε θύελλα συζητήσεων για το φασισμό που όλοι κρύβουμε μέσα μας, τον εκμαυλισμό νεόκοπων ψυχών απ’ αυτόν, τις επιστρωματώσεις του εαυτού, το ρόλο των άλλων και δη των γυναικών πλάι σε κρυψίνοες ενοχικούς, την τελική ήττα των μύχιων απόκρυφων του ανταγωνισμού και της υπεροχής σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Ενδιαφέρουσα, τέλος, ήταν η διερώτηση για την εμπλοκή της Ιστορίας στη διαμόρφωση του εαυτού, έτσι όπως από το βιβλίο αναδύεται ένας ιδιότυπος αντεστραμμένος υπαρξισμός ο οποίος αναλύει διεξοδικά το ψυχικό εγώ σα να μιλά για το ανθρώπινο όλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου